İnsan, ayrılamayacaklarının toplamıdır – Gundem Haberleri

Dilan Alp

Gazetelerde Dylan’ın resmini gördüm. Uzun, ince bir bahar dalı gibi. Gülümsüyor ama biraz geri çekiliyor. Sanki kendi görüntüsünün tüm sahneyi kaplamasını istemiyor gibiydi. İzleniyor olma hissinden açıkça utandığınızı söyleyebilirsiniz. Havadan, görüntüden ve görünüşten bunalmış olsa da rolünün bir an önce geçmesini istiyordu. Bize parlak ve parlak bir şekilde bakıyor. Bakışlarında küçük çocukların sesini ve neşesini andıran bir şey var. Üzerinde çiçekler ve mor allık olan bir elbise olmalı bence.

Ancak, bu küçük kutudan taştı. Bu dünyanın gerçek kökenine dair en saf ve en eski bilginin 17 yaşında aşırı öğrenilmesidir. Bedeni şimdiden muazzam bir savaş ağırlığıyla işaretlenmiştir. Bedenimiz bir beden olur çünkü bu et ve kemik yığını dil ve kültürün sağladığı bazı anlamlarla çatışır. Aşırı çaresizlik, zorluk ve yokluk sınavını geçti. Bu koca dünyada adaletsizliğin ve “yıkımın” anlamı bilerek büyümüştür. Kapıları birbiri ardına kapatmanın nasıl bir his olduğunu hissedin. Çocukların en çok ihtiyaç duyduğu şey, ebeveynleriyle her ilgilendiklerinde pekiştirmeyi umdukları temel bir inanç ve iyi olma duygusudur; Nasıl olsa “dünya güvenli ve iyi bir yer” sevincine ve oradaki sükûnete göre bazen solup kaybolabilir. Ne de olsa hepimiz sonradan öğrendik: Babasının 1.5 yıl önce direnişçi / Hey Tekstil olduğunu, ailenin uzun süre tek derdinin ekmek olduğunu, Dylan’ın okul giderlerinin borç ve harçlarla kapatılabildiğini… On 1 Mayıs 2013, Dylan’ın kafası ezildi.

İlk anda yüzlerinde beliren ağır kinin sebepsiz olmadığını söyletirler. Dylan ölürken, ne olacağı belli değilken, vücutları acımasızca uzanmış halde tüm sahneyi işgal ediyorlar. Bu “kanıt”, kayıtlar vb. İle bile hiç utangaç değiller. Soğuk, kaba, sefil bir şekilde bulup çıkarmakla meşguller. Taş kalplerini hiçbir şey yumuşatamaz. Bir genç kızın ölümle mücadelesi, acıdan bitkin bedeni, tarifsiz keder ve anne babasını beklemesi, hiçbir şey… Bütün bunlar bile bildiğimiz hayatı soğuk karanlığa gömmeye yeter, değiller. üzüntü hissetme. Bu ancak saf kötülüğün vücut bulmuş hali olabilir. Karanlık küstahlık. Kendimizi ve sıradan hayatlarımızı düşündüğümüzde, bundan daha korkunç ve korkutucu ne olabilir: Bu canavarca insanlık durumu, çünkü bunun ezbere, biraz pratikle, biraz egzersizle öğrenildiği anlamına gelir. Bir kez daha anlıyoruz ki, bu kadar acımasız ve duygusuz bir zihin, bu kadar küstah bir katılık gösterebilir; Muhafazakar sağın en tanımlayıcı özelliklerinden biri, yoksullara, zayıflara ve güçsüzlere yönelik zulüm ve hoşgörüsüzlüğün tüm kişisel erdemleri ve değerleri geçersiz kılan şiddete varabileceği saf güç/güç siyasetidir. Bu derin sevgisizliği mümkün kılanın esas olarak para ve soğuk hesap siyaseti, sermayenin bencil mantığı, muhafazakâr sağcı zihniyet ve bu siyasete hayat veren düşünce dünyası olduğunu bir kez daha anlıyoruz.

Nereye dönerse dönsün, ne yaparsa yapsın, ayrılamadığı ve ayrılamadığı şeylerin toplamıdır. Varlığımızın temelini oluşturan, onların içimizde biriktirdikleridir. İçimizde kristaller halinde çökelir ve oluşur. Hayata, “doğamızda” kayıtlı, en başından beri orada bizi bekleyen belli bir kimlikle, bir özle başlamıyoruz. Fiziksel bir zevk ve zevksizlik deneyimi ve kalıtsal bir nörobilişsel potansiyel ile çevrili bir alanı sürekli genişleterek, kendimizi üstün bir çabayla neredeyse sıfırdan yaratarak adım adım inşa ediyoruz. Yaşadığımız tüm ayrılıkların, kayıpların ve hayal kırıklıklarının yasını tutarak ve bunlardan, bozulan her ilişkiden, sevdiklerimizi inciten ve inciten her şeyden kendimizi sorumlu tutarak insan oluruz. ayrılmadan. Her kayıpta, kaybettiğimiz kişi veya şeyle özdeşleşiriz. Kendimizi üzerimize gölge düşürerek inşa ederiz. Varlığımızın çekirdeğinde, her birimizi sadakatsizlikten ve her şeye kadirlikten koruyan güçlü bir çekirdeği koruyarak. Başkalarının/ebeveynlerimizin duygusal yansımalarını ve iç dünyamızda olup biten her şey için sağladıkları çağrışımları içselleştirerek büyürüz. En başından şükretmeyi ve şükretmeyi öğreniyoruz.

Sermayenin ve gücün hizmetkarları olarak, kendilerine tahsis edilen ve kısa devre yapmış zihinleriyle anlayamadıkları pozisyonlara yerleşmenin kendi becerileri olduğunu düşünüyorlar: birbirimize güvenmekten vazgeçeceğimizi ve kendimizi anne babamızın desteğini alıp çocuklarımızı orada bırakalım. Dilbilgisi bile sıfır: Bizi çiğneyecekler, sularımızı sıkacaklar ve “yalnızlığımızı” en somut ve bayağı haliyle anlayacaklar. Hak, adalet ve özgürlük mücadelesi ancak dünyaya hakim olan güç ve para ilişkilerinden uzaklaşarak adım adım çukurlar açarak devam edebilir. Yalnızlık, güçsüzlerin, eli kolu bağlı, sesi duyulmayanların onuru mücadelesinin bir metaforudur. birbirine ait olanlar. iyi anlaşılsın diye şiir diliyle; “Oysa mutlaka yazılıdır / Her aşk kitabında / Esas olan açlıktır / Çoğunlukta.”

Erdoğan Özmen

Kaynak: Birchem Dergisi