Üç ağacın kökleri ve dalları genişleyen bir hikayeye sahipti. Üç çalıdan oluşan bir ağaç olma serüveniydi bu hikâye, tanıklığını soluyan ve soluyan. Oysa kapitalist piyasa tutkusu, her geçişinde yeni bir tüketim nesnesi yaratarak doğayı otomatikleştirir. Gölgesini soluduğu şehirde sırasını bekledi.
Time 2013 mekanı bir tema parkıydı. Doyumsuz kibiriyle kapitalizm, daha fazla tüketme arzusuyla yeniden yapılandırılacaktır. Hikâyenin üç kelimelik kahramanı, insan olması ve kendisine nefes veren doğaya olan vicdan borcu nedeniyle traktörün önünde durmuştur. Ve vicdanların teması dalgalar halinde arttı… ve her vicdan yarasıyla yakınlaşma sağlandı. Bilinç, tahakküm kuran bencil otoriteye ses verdi. İktidarın narsist yaraları karşısında şaşkına dönmüştü. Kibirli nefsi bilen, yapan, doyumsuz harekete geçti.
Onun tiksintisi, vicdanının sesinin yerini alıyor. Vicdan, hikayeyi görmezden gelerek meleği kızdırdı. Her saldırı hızla büyür ve yayılır, onu otomasyondan ve insan dokusundaki vicdanın sesinden arındırır. Vicdansız hale gelenler, etraflarında toplanan otorite ve güce olan inançlarına şaşırdılar.
Ancak gücü, gücünü insanları yaralamaktan almıştır. Marjinalleştirilme ve baskı altına alınma hikayelerini halkının kalbine çağırdı. Hafıza, dün mazlumların bugünün insanlarına göre soylara bölünmesine karşı çıktı. Toplumun vicdanı toplumsal hafızada işler.
Vicdan, psikolojik aygıtın temel argümanıdır. bastırmak, yok saymak vb. Nefsi bu yükten koruyacak hiçbir yol yoktur. Şiddet dilinden etkilenen topluluklar, duygu kalıntıları biriktikçe volkanik patlamalara hazırlanır.
Otorite, halkıyla iletişimini kapsamlı, marjinal olmayan ve vicdan yarası oluşturmayacak şekilde kurmadığı sürece duygusal kalıntı birikecektir. Şiddet diliyle tahakküm kuran iradeyi bugün değiştirmese de yarın devirecektir.Toplumsal dinamiği yok sayan her durum, kendi kendine o dinamiği yok etmesini söyler.
Jeezy’nin tiz sesi vicdanın sesidir. Kapitalist makineleşmeye karşı insan olmanın varoluşsal umudu. Yolculuğun hikayesi, dünyadaki benzer seslerin küresel sermayeye karşı buluşmasıdır.
Manevi doku, ifade ettiği duygunun yanı sıra unutmaya ve biriktirmeye çalıştığı duygusal enerjiyi de içerir. Bireyde biriken öfke ve kırılgan duygusal kalıntılar toplumsal dokuda da mevcuttur. Toplumlar, onları doğuran hareketlerde kırılgan bağlantılar biriktirirler. Birikmiş duygu dibe çöker ve süptil enerji olarak kalır. Ne zaman açıklanacağı bilinmiyor. Son damla efektini oluşturmak için simgeler akar.
Son zamanlarda, gücün dili ve argümanları, sosyal dokuda taciz edici bağlantılar yarattı. Tek dilin açtığı her yara, hafızada acı biriktirdi. Jeezy’de öne çıkan görselin doğru okunması, şiddetin diliyle değil, çok geç olmadan duyularak mevcut ihtiyacın farkına varılmasıyla mümkün. Aksi halde akan volkanik ağ tüm topluluğa zarar verebilir. Yara kontrolü sağlanamaz.
Kolluk kuvvetlerinin uyguladığı şiddette üzerlerine düşeni yapmanın yanı sıra, ortaya çıkan küskünlük ve öfke, marjinalleştirilmiş bir topluluğun ayırt edici özellikleridir. Hükümdara yöneltilen her ses düşmancaydı ve yok edilmesi gerekiyordu. Geriye yüzlerce acılı an, ölümler, yaralı bedenler, yaralı canlar ve milyonlarca tanıklık kalıyor. Kahramanca bir melodi mırıldanarak plakları hafızasına bastırdı. Ama bilinçdışı, parçalarıyla her zaman vicdanı sarsmıştır.
Sokaktaki sesi anlamaya çalışmak yerine, kendi sesini sokakta anlatmaya çalışmak, ülkenin dinamizmini zedeleyen ayrılık yoludur. Bununla birlikte, kullanılan dil ve iletişim argümanlarını gözden geçirmek, bir sosyal uyum yöntemidir.
Şiddet, ötekileştirme yaraları yaratarak toplumdaki güven duygusunu zedeler.Kürtler, güven kaybı duygusunun daha fazla farkında olan toplumlar arasındadır.
Geride bıraktığımız yüzyılda Kürtler, ihmal ekseninde varoluş mücadelesine dair acı hatıralar edindiler. Ötekileştirilmiş olsalar da, sokakları en iyi onlar bilir. Başka seçenek bırakmayan hikayelerden biri. Ağır bedeller ödeyerek bu sokaklardaki varlıklarını zenginleştirdiler. Ne kadar zamandır yolculuktalar? Ne kadar havalılardı?
Barış süreci konuşması sırasında yorgun ruhları ve hafızaları meyvelerini toplamayı umarken, ülkenin batısında hükümetin diline ve duruşuna karşı sokakta duydukları sesleri temkinli bir şekilde not ettiler. İçinde bulundukları seste, önceki travmatik geçmişlerindeki ustalarının acı dolu anılarını harekete geçiren sesini titreyerek duydular.
Öteki olmanın nasıl bir şey olduğunu bildikleri için üzgün görünüyorlardı ama aynı zamanda temkinliydiler.
Aklına sayısız soru hücum etti. Doğu’dan bir ses gelse evlerine Türkleştirme bahanesiyle sembolik bayraklar asma ve bölücü oyunlar oynamama söylemleriyle tecrit mi edilecekler? Mağdur olduklarında faili ilan ettiklerine dair birçok hikayeleri vardı. Ülkede ne olduysa onlar yüzünden oldu…
30 yılı aşkın bir süredir Doğu ve Batı’nın hafızası farklı akıyor. Ormanları ve köyleri yakılıp çocukları dışkıyla beslendiğinde tanıklar sustu. Doğu’yu ürkütücü bir sessizliğe gömüyorlar. Birikmiş kinleri yoktu, hâlâ barışa uzanıyordu, halkların değil, hükümetlerin kirliliğini biliyordu. Bir kez daha, bir yandan muhalifi ötekileştiren dile içerlediği için Kürtler, diğer yandan onu hala anlamayan ve daha beyaz bir tablo çizen muhalifler için zordu.
Gücün adının değil ruhunun değişeceğine inanmak istedi… Zarar görmemek için kısmen sahada kaldı… ‘Yine yoksunuz’ söylemine maruz kaldılar ve efendi adına kararları onun sesiyle verir. Bu yüzden sesi titriyordu.
Temel olarak, biyomdaki hikayelerimiz, benliğimizin yapıldığı şeydir. Toplulukların da kimlikleri vardır. Müdahale edilmek, yok sayılmak ve yok edilmek için hikayelerine yani kendilerine ses veriyorlar.
Gezi, toplumun kök ve dallarının öyküsünü üç ağaçla simgeleştirmek isteyen bir ses. Hikayeye saygı topluma saygıdır.
Murat Yalgın
Diyarbakır Eğitim ve Araştırma Hastanesi’de Psikiyatrist
www.dunyalılar.org
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]