Doğa dediğimiz işi dışarıdan çocuklarımıza göstermemeliyiz. Onlar da içinde olmalı. Çünkü doğadan alacakları dersler, kalplerine esastır…
Bir zamanlar köylerimizden, kasabalarımızdan kalkıp şehirlere geldik. Çocukluk anılarımızda ağaçlar, tarlalar, leylekler, çobanlar, dereler, renkler gerçek halleriyle vardır. Geçmişteki o çocuklardan biri olarak, uykuya dalmadan önce o günlerin hayaliyle huzur buluyorum.
Sabah kuş sesleriyle uyandığımda pencereden bahçemizdeki ağaçları görebiliyordum. Yağmur yağdığında, tanelerinin yapraklara düşme şeklinden yağmurun sesini bilirim. Cam, fayans ve betona dokunmadan önce. Geceleri rüzgarda hışırdayan kavak yapraklarının ninnileri eşliğinde uykuya daldım. Ama şimdi şehirde ne yağmurun sesi var ne de ağaçların görüntüsü penceremde. Yağmurun ve ağacın getirdiği duygular artık o günlerdeki gibi değil. Bazen kendimi dışarıdaki doğanın çocukları gibi hissediyorum. Ben çocukken yanımda her şey yeşil ve canlıydı. Bir buğday tarlasında yere yatıp, kulaklarımın arasında kaybolarak saatlerce gökyüzünü izlerdim. Ben altındayken yeşil bazen de sarı kulakların üzerinden bazen beyaz bulutlar bazen gri bulutlar geçti. İsteyebileceğim başka bir şey olmayacağını düşündüm; Basit ama derin bir tada sahip. Ancak artık hiçbir şey insanları memnun etmiyor. Islak tahıl kokan tarlalarda yağmurda boğulacağız. Gök gürültüsünden ve şimşekten korkuyorduk ama bu saygıyla karışık bir korkuydu; Sanki babamız onu azarlamış gibi. Tanıdığımız ve sevdiğimiz bir sesti. Toprak kokusu çocuklarımızın zihnine sindiğinde, tarlada geçirdiğim anları bu kokuya saklardım.
O dağın arkasında kaybolana kadar babamla birlikte güneşin batışını izledim. Ama benim şehrimde güneş düzlüklerin arkasına saklanıyor. Evimizin arkasındaki dağın arkasından yükselen güneşle aydınlanan taze bir günde, bahçemizdeki karıncalarla birlikte topraktan bitkilerin çıkışını izledim. Otlar, karıncalar, ağaçlarımız ve yetiştirdiğimiz çiçekler ailemizin bir parçasıydı. Canları yandığında biz üzülürüz. Kar yağdığında annemin karlı bahçedeki kuşlar için ekmek kırıntıları serpiştirdiğini, armut ağacının kurumaması için uğraştığımızı hiç unutmadım.
Kitaplarda okuduğum eski kaşifleri taklit ettim ve arkadaşlarımla keşiflere çıktım. Küçük patikaları takip ederek komşu dağlara ulaşıyoruz. Orada çobanlar vardı ve koyunları, beyaz ve uysal kuzuları görünce masumiyetin anlamını en gerçek haliyle öğrendik. Doğada ne kadar iyiysek, büyük bir kahramanlık duygusuyla su birikintilerine düşen böcekleri kurtardık. Neyin hayat kurtardığını hissedeceğim. Çünkü öğretmenim büyük ya da küçük bir hayat yaşayamazsın dedi. Okul öğretmeninin günlük hayatta ağaç diktiğini gören bir çocuk için doğayı, duyguları ve hisleri öğretebilen bir öğretmendi. Ve bu günlerde dağlar şehir çocuklarının gözünden, ağaçlar öğretmenlerden uzak.
Her pazar ailecek giderdik dağdaki zeytinliğe, anne babamız çalışırken kardeşimle ben derede balık ve kurbağalarla yüzerdik. Hiç akvaryum alma ihtiyacı duymadık. Yol boyunca anne ve babalarımızdan kır çiçeklerinin ve otların isimlerini öğrendik. Başkalarının yabani bitki dediği yabani otlar bize tanıdıktı. Şehrin çimenli bahçelerinde yere yattığımda, artık o günler pek yok. Kulaklarımda, gözlerimde, dilimde, ellerimde hayat çocukluğumdaki kadar net değil. Çocukken, bu kadar kusursuz ve harika bir sanat görmemiştim, dışarıdan bu kadar renkli ve akıllara durgunluk veren, bu kadar iç açıcı güzellik görmemiştim, içimde olduğunu biliyordum. Dışarıdan ona duvarlar, evler, binalar ve yollar ile çerçeveler yaptık. Resimlerini odalarımıza astık. Hayalini kurduğumuz ve bulamadığımız tatmini bulmak.
Doğa dediğimiz işi dışarıdan çocuklarımıza göstermemeliyiz. Onlar da içinde olmalı. Çünkü doğadan alacakları dersler akılları için değil, kalpleri için önemlidir. Doğa ile iç içe olmak hayata saygıyı beraberinde getirecektir. Hayat her geçen an gözünüzün önünden geçiyor ve insanlar yüzlerce mucizeye tanık oluyor. Doğayla dost olan çiçek koparamaz. Bir insan arkadaşına zarar verir mi? Karıncayı ezmemek için yolunu değiştiren insan, başka bir insana, denize, toprağa, hayvana zarar verebilir mi? Büyük bir parçamızı çocukluğumuzda, doğanın saflığında bırakır, geri kalanıyla birlikte sosyal hayatımıza devam ederiz. Böyle bir hayat toplumu mutlu etmez.
asistan. Dr. Berkai kamuflaj
Gundem Haberleri
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]