Demokrasilerde, yönetmek için bazı kitlelerin desteğini almak yeterli değildir. Elli artı yüzde bir desteğin olması yeterli değil. Geri kalanının desteği olmasa da onayını almak gerekir. Adamı beğenmedik ama yapalım kader bu da geçer deyip başlarını eğecekler. Aksi takdirde işler ters gidecek ve kan dökülecektir. Yönetemezsin.
Demokrasilerde devlet yönetiminin büyük sırrı budur. Aslında, bu herhangi bir eyalet hükümetinin sırrıdır. Sizi aktif olarak destekleyenler, sizin için can verecek olanlar her zaman küçük bir azınlıktır. Belki işler bir çatışma noktasına geldiğinde işe yarayacaklardır; Belki yaramazlar, bilemezsin. Ama bir azınlık değil, ezici bir çoğunluk olduklarını varsayalım; Tek sıra ile memleketin çatısını kaplayan sayıları olsun. Gene yetmez. Ana şey başkalarını yönetmektir. Emir verdiğinizde fazla ukala olmadan itaat ettirmelisiniz. İşini biliyorsan, günü gelince arkandan “İyi yöneticiydi” derler. Bilmiyorsanız, istediğiniz kadar becerikli olun, sonunda araba takla atacaktır.
Bir devleti yönetmek nihayetinde bir güç meselesidir, evet. Ama asıl hile onu gözden saklamaktır. Gerektiğinde talebinizi ve onayınızı insanların işlemesini sağlayabilmektir. Buna meşruiyet denir ve buna konsensüs denir. Çinliler buna daha şiirsel bir şekilde “Cennetin Tanrısının kutsaması” derler. kader onlar söylüyor. İnce, ince ipliklerden örülmüş bir yalanlar dünyasıdır. Ama o dünyanın zarı yırtıldığında, çıplak et ve kan kalır.
Demokrasiyi bırakıp diktatörlüğe başvuranlar bu sırrı anlayamayanlardır. Hitler için “Bütün Almanya beni seviyor, tüm Münih benim emrim altında, benim düşmanım halkın düşmanıdır” dediği gün, yolun sonu yaklaşmıştı Hitler için. Çünkü “başkalarını” insan olarak algılama yeteneğini kaybetmiştir. Kadim bilgeler, bu yeteneği kaybetmiş birini tanrıların affetmeyeceğini kaç kez söylemişlerdir.
Sevan Nişanyan
www.dunyalılar.org
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]
İlk Yorumu Siz Yapın